این کتاب به منظور تجلیل از "مانی" و نقش تحسین‌برانگیز شاپور اول ساسانی در گسترش آیین او، در قالب داستان نوشته شده است.

"مانی به سال 216 میلادی، در بابل، در یک خانواده‌ی شهریاری اشکانی‌تبار چشم به جهان گشود و در سال 274 میلادی به فرمان بهرام اول، پادشاه ساسانی، به قتل رسید.... تعالیم مانی از آیین میترا، زردشت، عیسی مسیح و بودا سرچشمه‌ می‌گرفت. جنبه‌ی مسیحی پیام او برای غرب. و جنبه‌ی بودایی‌اش برای شرق بود. میان این دو حوزه‌ی دعوت امپراتوری ایران قرار داشت که برای آن، بخش زردشتی نظام او تهیه شده بود... پیشرفت مانویت در قرن‌‌های سوم تا پانزدهم میلادی در روم غربی و شرقی و اروپا در خور توجه است و در قرون چهارم و پنجم به اوج شکوفایی خود رسید... مانویت بردوگانگی مطلق میان ماده و روح استوار است.... در نظر مانی کره‌ی زمین آمیخته از دو عنصر نیکی و بدی است و انسان، حیوان و نبات حاصل اختلاط این دو عنصرند. مانی معتقد است که انسان، از پروردگار پدید آمده است و خداوند می‌کوشد انسان را، که نیمی از خود اوست، نجات دهد".