از مبانی مهمی که شاعر برای زیباتر کردن سخن خود و تفکیک آن از یک سخن ساده و معمول بهره می گیرد، استفاده از عناصری همچون استعاره، تشبیه، مجاز، کنایه و دیگر آرایه های ادبی می باشند. این آرایه ها شعر را خیال انگیز کرده و بین مفاهیم ذهنی شاعر و آنچه حقیقتا در طبیعت موجود است، پلی شکوهمند و اسرار آمیز می زند. این آرایه ها کعه صور خیال نام دارند، همان پل اسرارآمیزند که شاعر برای پیوند زدن تخیلات و ذهنیات خود با واقعیت و عینیات، آن را بنا می کند و خواننده با عبور از این پل که او را به جهان خیال انگیز شاعر وارد می کند، مفاهیم را از دیدگاه او می بیند و این نحوه ی شکوهمند بیان، خواننده را نیز به وجد می آورد.

از میان تحقیقاتی که در بررسی ماهیت این عناصر و شناخت آن در آثار ادبی و شعر فارسی صورت گرفته، می توان به کتاب صور خیال در شعر فارسی اشاره کرد که با عنوان تحقیق انتقادی در تطور ایماژهای شعر پارسی و سیر نظریه بلاغت در اسلام و ایران به قلم دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی به رشته ی تحریر در آمده است.

کتاب از دو بخش کلی تشکیل شده که بخش نخست مسائل کلی مرتبط با صور خیال و ارکان و عناصر آن را یک به یک شرح داده و آرا و نظریات پژوهشگران بلاغت اسلامی، سیر تاریخی عقاید آنان و نوآوری ها و بدایع در این زمینه را تبیین می کند. بخش دوم کتاب، مطالب شرح داده شده در قسمت اول آن را در اشعار شاعران بزرگ و برجسته ی فارسی جستجو کرده و به زمینه های صور خیال در اشعار آنان اشاره می کند.

درباره نویسنده کتاب صور خیال در شعر فارسی :  

محمدرضا شفیعی کدکنی در نوزدهم مهرماه ۱۳۱۸ در کدکن ( نیشابور ) در خراسان[۱]شفیعی کدکنی سرودن شعر را از جوانی به شیوهٔ قدمایی آغاز کرد و پس از چندی به سبک نو مشهور به نیما یوشیج روی آورد. با انتشار دفتر شعر در کوچه باغ های نشابور نام آور شد. آثار شفیعی را می توان به سه گروه انتقادی و نظری و مجموعه اشعار خود وی تقسیم کرد. آثار انتقادی این نویسنده، شامل تصحیح آثار کلاسیک فارسی و نگارش مقالاتی در حوزه نظریه ادبی می شود