کتاب لوازم نویسندگی که در ۱۵ بخش نوشته شده است، نتیجهٔ تدریس چندین‌سالهٔ نادر ابراهیمی در رشته‌های «ادبیات داستانی»، «فن فارسی‌نویسی»، «عناصر اساسی داستان»، «فیلمنامه‌نویسی»، «اصول پایه در زیبایی‌شناسی» و درس‌هایی در زمینهٔ نقد و تحلیل هنر و ادبیات است.

در این کتاب کاربردی، شما دربارهٔ اصول و ملزومات نویسندگی از انگیزهٔ آغازکردن تا اراده به نوشتن، تسلط بر زبان، صبوری‌داشتن، مطالعه‌داشتن، جهان‌بینی خاص نوشتن و خیلی چیزهای زیبا و مفید دیگر برای پرورش استعداد نویسندگی خود، می‌خوانید.

نادر ابراهیمی گفته است که هدف کلی او از نگارش این کتاب، آشناشدن دوست‌داران نویسندگی و نویسندگان جوان و نوطلب با مجموعه‌ای از اصول و قواعد مقدمانی در داستان‌نویسی، شناخت عناصر اساسی داستان و در اختیار‌داشتن روش‌ها و نمونه‌هایی برای محک‌زدن آثار خود و دیگران است. بنابراین این اثر برای مشتاقان هنر داستان‌نویسی و افراد تازه‌کار در حوزه‌های گوناگون (همچون نمایشنامه، فیلمنامه، حکایت، داستان بلند و قصه) مفید است و نه برای اساتید این قالب‌های نوشتاری.

درباره نویسنده کتاب لوازم نویسندگی:

نادر ابراهیمی در سال ۱۳۱۵ به دنیا آمد. او نویسندهٔ معاصر ایرانی است. او در ۵۷ سال فعالیت حرفه‌ای خود بیش از ۹۰ اثر هنری نوشت و افزون‌بر نوشتن رمان و داستان کوتاه، در زمینه‌های فیلم‌سازی، ترانه‌سرایی، ترجمه و روزنامه‌نگاری نیز فعالیت کرد.

نادر ابراهیمی به‌همراه بهرام بیضایی و ابراهیم گلستان، از معدود سخنوران ایرانی به‌شمار می‌رود که هم در سینما و هم در ادبیات کار کرده و شناخته شده بوده‌اند.

بار دیگر شهری که دوست می‌داشتم، چهل نامه کوتاه به همسرم، ابن مشغله، آتش بدون دود، مردی در تبعید ابدی و یک عاشقانه آرام عنوان کتاب‌هایی از نادر ابراهیمی هستند.

نادر ابراهیمی در سال ۱۳۸۷ درگذشت.

گزیده ای از کتاب لوازم نویسندگی :

«گفتیم: "نگرش به انگیزه، و انگیزه به نگرشْ قابل تبدیل است، همچنان که انگیزه به هدف؛ و هدف به انگیزه". حال اضافه می‌کنیم: این عوامل __ یعنی نگرش و انگیزه و هدف __ در همه‌حالْ قابل تبدیلِ به هم نیستند، بلکه در مواردی، ناگزیر، درهم ادغام می‌شوند، یا برهم منطبق می‌شوند، و یا بهتر است بگوییم "سرایت می‌کنند و جاری می‌شوند"‌ که این، غالباً خوب‌ترین موقعیّت و متمرکزترین حالْ برای نوشتن است. به این ترتیب، گهگاه که به‌نظر می‌رسد انگیزه به هدفْ تبدیل شده است، چنین است که انگیزه آنقدر سُرانده یا لغزانده شده که توانسته بر هدفْ بنشیند، انگیزه، جاری شده است به جانب هدف، و تمامِ سطح هدف را پوشانده __ بی‌آنکه تبدیل شده باشد و خود، به کُلّی، از میان رفته باشد. تصوّر کنیم که دو صفحهٔ شفّاف رنگین، یکی آبی یکی زرد را آنقدر سوی هم رانده‌ییم و حرکت داده‌ییم که یکی شده‌اند، و سبز. نه آبی از میان رفته نه زرد، و هیچکدام هم حضور ندارند. این زیباست که در داستان، انگیزه، دائماًَ عربده نکشد که من اینجا هستم؛ و هدف نیز. امّا هردو باشند و به صحّتْ احساس شوند

بسیار خوب. حتّی زمانی که دوستدارِ نوشتن، دارای انگیزه‌ها و اهدافِ معتبری باشد، و برخی انگیزه‌ها و هدف‌هایش، کاملاً و از جمیعِ جهات، هَم‌ْلَبه شده باشند، باز هم این امر، دلیل بر آن نیست که چنین شخص شریفی بتواند بنویسد و چیزی معتبر و ماندگار بنویسد. تازه از اینجاست که ارادهٔ آگاهْ وارد میدان می‌شود. "من می‌خواهم بنویسم و تواناییِ خواستن را دارم"، جای "من احساس کرده‌ام"، "من دریافت کرده‌ام"، و "من به‌شدّت برانگیخته و متأثّر شده‌ام" را می‌گیرد. این، همان یک قدمِ بسیار بسیار کوتاهی‌ست که فاصلهٔ بسیار بعیدِ میانِ "دوستدارِ نویسندگی" و "نویسندهٔ راستین" را می‌سازد. بایدش برداشت، یا رها کرد. اُشترْتاختن، خَمانْ نمی‌شود.»