در روزگاران کهن، در شهر اوروک پادشاهی با فر و شکوه بسیار فرمان می راند نام این فرمانروای شکوهمند گیلگمش بود. این داستان از همان روزگاران به یادگار مانده است، یعنی آن زمان که خدایان و آدمیان یگانه بودند و چندین راه، آسمانها را به زمین می پیوست و زمین را به آسمانها. گیلگمش هم خدا بود و هم انسان، و از این هر دو، بهره ها داشت. دو بهره از تنش خدایی و جاودان بود و یک بهره از آن، آدمی وار و دستخوش مرگ. رنج و شکنج این دوگانگی تا زنده بود با او بود. بسیار کوشید تا از مرگ برهد و در این جهان جاودانه شود ولی سرانجام سر بر آستان مرگ سود و از جهان آسود. در کتاب حاضر این افسانه از سرزمین آشور کهن به نثری زیبا بازگویی شده است.

گزیده ای از کتاب گیلگمش :

گیلگمش در آغاز بر شهر اوروک فرمان می راند.پادشاهی بود خشم آور و ستمگر. همه مردان جوان شهر را به بردگی و بندگی خاص آستان خویش واداشت.ودخترکان را به خدمتگزاری در شبستان کاخ شاهی گماشت و چنین بود که در قلمرو فرمانروایی گیلگمش مردمان همه در رنج بودند و دمی نمی آسودند و سرانجام از ان همه خودکامگی و ستمگری به جان آمدند و شکایت به خدایان بردند.انو فرمانروای بزرگ آسمانها زاری های دردبارشان را شنید و برانان رحمت اورد.

انو آن اله ی بزرگ به آرو رو که سالها پیش آدمی را از گل آفریده بود چنین فرمان داد تو که آدم را آفریدی و با دست های خویش به او زندگی بخشیدی اکنون آفریده یی دیگر پدید آور تا با زورمندی و چیرگی گیلگمش پادشاه اوروک برابری و همسری کند زیرا کسی را تاب خودکامگی و ستمگری گیلگمش نیست.

آرورو گوش بر فرمان چون کوزه گران آب در کف دست ریخت و خاک را نمناک کرد و انگاه زیر انگشتانش افریده یی پدیدار شد بالید و برامد .عظیم همچون گیلگمش.ارورو این افریده را به هیبت و هیئت انو ساخت و او را انکیدو نامید در او روح جنگ دمید چنانکه سراپا مظهر ستیز خویی بود و خشونتگری با تنی پوشیده از مو.مویی زبر چندانکه تمیز آن از پوست پشیمن جانوری که پوشاک وی بود بسی مشکل می نمود.